صنعت فولاد از ابتدا تاکنون

صنعت فولاد

فولاد ترکیب آلیاژهای کربن و آهن بوده که سخت تر و قوی تر از آهن است. در حالی که اولین کارخانه آهن سازی در آمریکای شمالی انگلیس در شهر جیمز تاون ، ویرجینیا (1621) تأسیس شد ، صنعت فولاد آمریکا تا پس از جنگ داخلی آمریکا (1861 - 1865) پیشرفت نکرد. استفاده از فولاد تا قبل از جنگ داخلی آمریکا به دلیل بالا بودن هزینه تولید با روشهای موجود، عمدتاً به محصولات با ارزش خیلی بالا محدود می شد و ایالات متحده در آن زمان تقریباً تمام فولاد مورد نیاز خود را وارد می کرد .

اوایل قرن نوزدهم و با رسیدن به عصر بخار، تقاضای زیادی برای آهن ایجاد شد. تا این زمان بیشتر معادن آهن ، کوره های آهنگری و آهنگران بخش های کوچکی بودند. بخار تقاضا را برای آهن نورد ایجاد کرد که در ساخت دیگهای بخار استفاده میشد.

استفاده از دیگهای آهنی ، همانطور که خطوط راه آهن و قایق های پارویی آن زمان استفاده می کردند ، خطرناک بود زیرا آهن از مقاومت کافی در برابر فشار بخار برخوردار نبود و اغلب منفجر شده و باعث مرگ و قتل عام می شدند. علاوه بر این ، بیش از 30000 مایل مسیر راه آهن با ریل های آهنی بین سالهای 1830 و آغاز جنگ داخلی آمریکا در ایالات متحده گذاشته شد . در نتیجه کارخانه های آهن به شرکت های بزرگ تبدیل شدند ، اما ریل های آهن اغلب به دلیل شدت دما تاب می خورند و باعث ایجاد خارج شدن قطار از خط می شدند.

فرآیند بسمر

دو اختراع در دهه 1850 منجر به رشد سریع صنعت فولاد شد و جایگزینی آن با صنعت آهن تا پایان قرن نوزدهم شد.

یکی از آنها فرآیند بسمر برای ساختن فولاد بود که توسط مهندس بریتانیایی هنری بسمر در سال 1856 توسعه یافت. اختراع دوم نیز روش قلب باز زیمنس-مارتین بود که در سال 1858 معرفی شد.

 اولین مبدل Bessemer در ایالات متحده در سال 1864 ساخته شد و اولین کوره گرم کن که با سنگ آهن آمریکا مناسبتر بود نیز در سال 1868 ساخته شد و هر دو تولید فولاد در ایالات متحده را برانگیختند. تا سال 1873 ایالات متحده تقریباً 115000 تن ریل فولادی تولید می کرد، این مقدار تقریباً یک هشتم کل تولید فولاد آمریکا بود. با ادامه افت قیمت فولاد ، ریل های فولادی جایگزین ریل های آهن شدند. "عصر آهن" به پایان رسیده بود.

بین سالهای 1880 و 1900 تولید فولاد آمریکا از 1.25 میلیون تن به بیش از 10 میلیون تن افزایش یافت. این صنعت تحت ادغام قرار گرفت ، زیرا صاحبان کارخانه ها سعی در بهره مندی از اقتصاد مقیاس و جلوگیری از آنچه "رقابت ویرانگر" می نامیدند ، داشتند به رهبری اندرو کارنگی ،هنری کلی فریک ، چارلز شواب و ... صنعت فولاد مدرن شکل گرفت.

این برهه از تاریخ فولاد یک دوره از اختلافات خیلی خشونت آمیز بود ، به ویژه اعتصاب خانگی در سال 1892 در پنسیلوانیا. شرکت ها موفق شدند اتحادیه کارگران را تا دهه 1930 متوقف کنند. در سال 1901 سرمایه گذاران J. Pierpont Morgan و Elbert H. Gary شرکت فولاد ایالات متحده را ایجاد کردند.

این شرکت با سرمایه 1.4 میلیارد دلار بزرگترین شرکت صنعتی در جهان بود. در سال 1910 ایالات متحده بیش از 24 میلیون تن فولاد تولید می کرد که بسیار بیشتر از هر کشور دیگری بود. تا قبل از جنگ جهانی دوم (1939 - 1945) ، صنعت فولاد معیار سنجش اقتصاد یک کشور بود.

رکود اساسی صنعت فولاد ایالات متحده

در سال 1969 تولید فولاد ایالات متحده به بیش از 141 میلیون تن رسید. این زمانی بود که رقابت بین المللی به رهبری کارخانه های جدیدتر و کارآمد فولاد ژاپن و اروپا و هزینه های کمتر نیروی کار و حمل و نقل ، صنعت فولاد داخلی آمریکا را به چالش کشید. در اوایل دهه 1970 صنعت فولاد دچار تزلزل اساسی شد و تا سال 1975 تولید فولاد آمریکا به 89 میلیون تن کاهش یافت. این صنعت از سال 1982 تا 1986 دچار رکود اساسی شد.

در سال 1988 با بازدهی بیشتر و نیروی کار کمتر تولید بیش از 102 میلیون تن بود. سپس در سال 1991 با شروع رکود اقتصادی بعدی به کمتر از 90 میلیون تن کاهش یافت. در طول دهه 1990، بازسازی ، افزایش اتوماسیون ، تکنیک های جدید تولید و امکانات پیشرفته ، بهره وری تولیدکنندگان فولاد ایالات متحده را بیشتر کرد.

در اوایل دهه 1990 ، تقریباً سه چهارم کل تولید فولاد ایالات متحده توسط کارخانه های تولید فولاد یکپارچه ، که هر مرحله از فرآیند ساخت فولاد را انجام می دهند و با استفاده از کوره های بلند تبدیل مخلوط سنگ آهن ، سنگ آهک و کک (ساخته شده از زغال سنگ) به آهن مذاب انجام می شود. سپس آهن مذاب با استفاده از کوره های بر پایه اکسیژن (BOF) به فولاد تبدیل شده و پس از آن فولاد به شمش ریخته میشد و شکل می گرفت. بعضی از کارخانه ها از فرایندی به نام ریخته گری مداوم استفاده کردند.

شش شرکت برتر 25 میلیارد دلار فولاد یا 40 درصد کل محموله های سال 1992 را به خود اختصاص دادند. دومین تولید کننده فولاد با رشد سریع ، معروف به "مینیمیل" ، یک چهارم تولید فولاد ایالات متحده در اوایل دهه 1990 را تشکیل می داد. مینی میل ها کارخانه های کوچکی هستند که آهن قراضه یا فولاد را به جای کوره انفجار یا اکسیژن اساسی به کوره قوس الکتریکی (EAF) تغذیه می کنند.

تا سال 1997 مینیمیل ها توانایی تولید بیش از 50 میلیون تن در سال کربن ، آلیاژ و فولادهای خاص را داشتند که این رقم بیش از 40 درصد از کل ظرفیت فولاد خام آمریکا ( 120 میلیون تن در سال) بود. حدود 80 شرکت در سال 1997 بیش از 100 کارخانه تولید فولاد برقی با ضایعات را در ایالات متحده اداره کردند.

در اواسط دهه 1990 صنعت فولاد ایالات متحده در شرایط اقتصادی خوبی قرار داشت. از 1992 تا 1998 مبلغی بالغ بر 50 میلیارد دلار برای نوسازی کارخانه های خود هزینه کرد و شرکت های فولادی با کاهش بدهی ، برنامه های بازنشستگی کمبود اعتبار و سایر بدهی ها ، وضعیت مالی خود را بهبود بخشیدند.

بعد از دو سال قوی ، عملکرد صنعت در سال 1996 اندکی کاهش یافت ، زیرا برخی از کارخانه ها پس از کار با ظرفیت کامل دچار خرابی شدند.

تولید فولاد خام طی سال 1996 ، 99.4 میلیون تن بود در حالیکه این میزان در سال 1995 ، 97.1 میلیون تن بود. محموله های فولادی در سال 1997 به 105.9 میلیون تن خالص افزایش یافت ، سپس در سال 1998 با 3.5 درصد کاهش به 102.1 میلیون تن رسید.

تقاضای شدید در ایالات متحده برای فولاد در سال های 1997 و 1998 منجر به افزایش قابل توجهی از انواع مختلف فولاد وارداتی شد. واردات ارزان از روسیه ، ژاپن ، برزیل و سایر کشورها قیمت فولاد را فقط در عرض چند هفته بیش از 10 درصد کاهش داد.

برای جلوگیری از اشباع بازار آمریکا توسط سایر کشورها، صنعت فولاد ایالات متحده می تواند دادخواست های ضد دامپینگ را به کمیسیون تجارت بین المللی ایالات متحده ، تحت وزارت بازرگانی ایالات متحده و اداره تجارت بین المللی ارائه دهد.

(منظور از "دامپینگ" این است که یک کشور کالاها یا محصولات نهایی را در یک کشور دیگر با هزینه کمتر یا ارزش منصفانه بازار می فروشد.).

از سال 1980 صنعت فولاد از شکایات ضددامپینگ به عنوان ابزاری برای جلوگیری از واردات استفاده کرد و در سال 1998 شکایات خود را علیه ژاپن ، روسیه و برزیل مطرح کرد. با این حال ، موج فولاد وارداتی ، همراه با پیش بینی سرعت رشد اقتصاد ایالات متحده و ظرفیت تولید بیش از حد فولاد جهان ، نشان داد که سال 1999 صنعت فولاد آمریکا رو به زوال رفت.