فولاد ترکیب آلیاژهای کربن و آهن بوده که سخت تر و قوی تر از آهن است. در حالی که اولین کارخانه آهن سازی در آمریکای شمالی انگلیس در شهر جیمز تاون ، ویرجینیا (1621) تأسیس شد ، صنعت فولاد آمریکا تا پس از جنگ داخلی آمریکا (1861 - 1865) پیشرفت نکرد. استفاده از فولاد تا قبل از جنگ داخلی آمریکا به دلیل بالا بودن هزینه تولید با روشهای موجود، عمدتاً به محصولات با ارزش خیلی بالا محدود می شد و ایالات متحده در آن زمان تقریباً تمام فولاد مورد نیاز خود را وارد می کرد .
اوایل قرن نوزدهم و با رسیدن به عصر بخار، تقاضای زیادی برای آهن ایجاد شد. تا این زمان بیشتر معادن آهن ، کوره های آهنگری و آهنگران بخش های کوچکی بودند. بخار تقاضا را برای آهن نورد ایجاد کرد که در ساخت دیگهای بخار استفاده میشد.
استفاده از دیگهای آهنی ، همانطور که خطوط راه آهن و قایق های پارویی آن زمان استفاده می کردند ، خطرناک بود زیرا آهن از مقاومت کافی در برابر فشار بخار برخوردار نبود و اغلب منفجر شده و باعث مرگ و قتل عام می شدند. علاوه بر این ، بیش از 30000 مایل مسیر راه آهن با ریل های آهنی بین سالهای 1830 و آغاز جنگ داخلی آمریکا در ایالات متحده گذاشته شد . در نتیجه کارخانه های آهن به شرکت های بزرگ تبدیل شدند ، اما ریل های آهن اغلب به دلیل شدت دما تاب می خورند و باعث ایجاد خارج شدن قطار از خط می شدند.